Kalacak bir yer ayarlamadan Marmaris’in Kızkumu Plajı’na gittik ancak bunun için hiç telaşlı değildim. Ay ışığı bile olmayan yaz gecesinde, telefonumun ışığını kullanarak ılık deniz suyunda biraz yürüdüm. Kırmızı taşlar yorgun ayaklarımı rahatlattı ve tuzlu su da uzun yol yorgunluğumu bir nebze hafifletti. Alışılmış ki kamp yapacak bir yere gereksinimimiz vardı. Denizi sağımıza alıp biraz ilerlediğimizde karşımıza bir park çıktı.
Bir tabiat olağanüstüsü
Kimi çadırını kurmuş; kimi yalnızca yatağını, yastığını almış, açık havada uyumak üzere hazırlanıyordu. Ben de bir ağaca hamağımı kurdum. O esnada kamp komşularım sabahın 5’inde yeşil alanın fıskiyelerinin çalıştığını söyledi. Oh la laaa… “Sabah 5’te ıslanarak uyanmak mı” diyerek hamağımda uykuya çekildim. Üşüyerek kalktığımda sabah saat 6’ydı. Fıskiye saati geçmişti. Yanlış alarm, fıskiyeler öğle çalıştı. Planımız sıcak basmadan erken kalkmak, Kızkumu kalabalığa boğulmadan fotoğraf çekmek ve zirveye tırmanıp plajı üstten görmekti. Fakat hamakta bebekler üzere uyuyakalmışım. Neresinden yakalasak kârdır fikriyle fırlayıp kalkmamız ve zirveye yanlışsız fırtına üzere gidişimiz takdire şayan. Kahvaltı için vakit yok, çünkü günlerden pazar. ‘300 Spartalı’ uyanıp kahvaltısını eder etmez buralara gelecek, malum.
Denizin içindeki kızıl suya batmış patikayı zirveden çok net görebiliyorsunuz. 3 metre genişliğinde, 600 metre uzunluğunda bu tabiat mükemmeli, etrafındaki teknelerle harikulade bir görsellik sunuyor.
Hele ki öğlen sıcağı bastırırsa doruğa tırmanmak eziyet olacak. Neyse ki güneşin pozisyonu ve ağaçların gölgesi sayesinde serin bir tırmanış oldu. Benim için değil lakin yol arkadaşım Ayşe Yılmaz için yorucu bir maceraydı. Zirveye vardığımızda bizi bekleyen görünüm bir alkışı hak ediyordu. Bence Kızkumu’nun hoşluğu aşağıdayken asla anlaşılmıyor. Burayı üstten görmelisiniz. Denizin içindeki kızıl suya batmış patikayı çok net görebiliyorsunuz. 3 metre genişliğinde, 600 metre uzunluğunda bu tabiat mükemmeli etrafındaki teknelerle dayanılmaz bir görsellik sunuyor. Çok kenarlara gitmemeniz konusunda sizi uyarmalıyım. Esasen çıkar çıkmaz plajı geniş bir açıyla görebiliyorsunuz. Görüntünün tadını çıkardıktan sonra dönmeye karar veriyoruz. İniş her vakit daha zordur. Biz bot giyerek hakikat bir karar almışız çünkü yerler çam iğnesi ve diken dolu. Aşağı indikten sonra artık sırada doruktan gördüğümüz Kızkumu’nun içinde yürümek var. Kalabalık bastırmaya başlamış. Ilık suda yürüyerek denizin ortasına kadar gittim. Bayağı uzun bir müddet su bileklerden birazcık üst çıkıyor. Sonlara yanlışsız aslında duba koymuşlar. Oraya geldiğimde su belime kadar ulaşmıştı. Elimde telefon olmasa yüzerek buradan kıyıya kolaylıkla çıkabilirdim.
Geri dönüşte ‘Sığ yerlerin kenarına hakikat gideyim bakayım, ne kadar derin’ derken az kalsın elimde telefonla suya yuvarlanıyordum. Meğerse bir bayır üzere çabucak derinleşiyormuş.
Bybassos Antik Kenti
Geri dönüş yolunda tam soldaki adanın üstünde görünen tarihi yapıların ne olduğunu merak etmiştim. Bybassos Antik Kenti’ne ilişkin olduğu düşünülüyormuş. Kızkumu’nun oluşumuyla ilgili birkaç efsane var tabi… Bybassos Kralı’nın kızı bir balıkçıya âşık oluyor. Geceleri elinde fenerle onunla buluşmaya gidiyor. Bunu öğrenen kral, kızını hapsediyor. Prenses bir müddet sonra esaretten kurtulmayı başarıyor ve denize koşuyor.
Attığı her adım da kuma dönüşüyor. Fakat kız tam balıkçıya kavuştuğu anda bir asker onu okuyla öldürüyor. Su, prensesin kanıyla kırmızıya boyanıyor. Balıkçı prensesi kayığına alıyor ve bir daha hiç kimse onları görmüyor. Öbür efsaneyse şu: Bybassos Hükümdarı düşmanlarıyla giriştiği savaşı kaybediyor. Hükümdarın kızı, hoş prenses düşmanların eline geçmemek için deniz kıyısına iniyor. Yüzme bilmediği için eteğine aldığı kumları denize saçıyor. Kumlar bir yol oluşturuyor ancak eteğindeki kumlar bitince boğularak ölüyor.
Şelaleye ne oldu?
Buraya kadar gelmişken Turgut Şelalesi’ne uğramadan geçmek olmazdı. Anayoldaki tabelasından orman yoluna saptık. Biraz gittikten sonra araç trafiğinde sıkışıp kaldık. Karşıdan gelen otomobile “Şelaleye sağdan mı soldan mı gideceğiz” diye sordum ancak gelen yanıt “Şelale yok” oldu. Şelaleye ne olmuştu? Sağdaki yoldan gidebildiğimiz kadar gittik. Bir yerden sonra özel arazi başlıyordu ve yürümemiz gerekiyordu. Çok da uzun olmayan bir yürüyüşten sonra şelalenin otoparkına ulaştık. Beşerler akın akın gidiş geliş şeridi oluşturmuş.
“Hastalık kapmasak bari” diye diye, güya İstiklal Caddesi’nin kalabalığındaymışçasına ilerledik. 3-5 metreden dökülen şelaleye ulaştığımızda, beklediğimiz lacivert suların yerine çamurlu bir su akıyordu. Güya dünyadaki tüm beşerler da buradaydı. Seyahatlerimde çok kalabalık yerlere denk geldim lakin böylesini hiç görmemiştim. Suya bir girip çıktım, sonra da gerime bile bakmadan kaçtım. Şelale neden yok, öğrenmiş olduk. Şayet gitmek isterseniz pazar günü olmamasına bilhassa dikkat edin. Kızkumu ve Turgut Şelalesi’ni kapsayan cip safariler yemek dâhil 200 lira. Kalabalığa aldırmıyorsanız biraz su savaşı, biraz hoplayıp zıplama vaat eden bu çeşitlere da katılabilirsiniz.
