Bundan iki sene evvel şu başımıza gelenleri biri söylese gülüp geçer, haydi be ordan diye paylayıp gönderirdik. Bundan iki sene evvel biri çıkıp maske takıp gezeceksiniz, yeni damatlar üzere kolonyalanıp gezeceksiniz dese kulak arkası eder, umursamadan yolumuza devam ederdik.
Bundan iki sene evvel virüsün çıktığı gün içenlerin “En makûs günümüz bu türlü olsun kardeşim” dediğini düşünsenize, en âlâ günleri farkında olmadan o gün olmuş diyebiliriz. Yenidünya sistemi, çipler, gerilen hudutlar derken artık güzelce zıvanadan çıktı beşerler.
Daha hafta başında ceza yazan polise “Çok yazma esasen ödemeyeceğim.” dedikten sonra polisten makas almaya çalışan vatandaşı gördük. Yasak saatinde alış veriş yapmak için ramazan davulcusu kılığına gireni, elinde davulla yakalanınca hepimiz güldük.
Önemli manada akıl sıhhatimizi yitiriyoruz. Bağır çağıra nüfusun yüzde yetmişini meczupların oluşturduğu bir dünyaya açıkça gidiyoruz. Elden gelen bir şey de yok, hani elimizden gelse katkı sunalım diyeceğim fakat nerde. Elden gelen tek şey çaresizlik.
Birinci kapanma başladığında konutlara yeni yeni girmeye başlarken birisi çıkıp; “Göreceksiniz, insanımız konuttan aydınlanmış, sorgulayan, tahlil üreten olarak çıkacak. Zira okuma oranındaki yükseliş bunun en bariz kanıtıdır” demişti. Gördük aydınlanmayı, üç kuruşluk aklımız vardı onu da aldı götürdü virüs alayı.
Neyse bu haftaki yazının sonuna geldiğimi sayfanın kalanı az çok gösterirken ben de size istihbaratçı bir dostumun başından geçen, kobra takibi tadında bir öykü ile bitirip sizlerden müsaade isteyim, haftaya görüşene dek huzurlarınızdan çekileyim.
TÜRK’ÜN KANI KAYNAR DERLER YA…
Yasadışı bir örgütün önder takımlarından birinin peşine düşen bizim istihbaratçı abimiz hayli bir kanıt topluyor, fareyi köşeye sıkıştırıp üstlerine ileti çekiyor. Türk’ün kanı kaynar derler ya, üstlerine bildiri çeken istihbaratçı abi üstlerinden buyruk gelmediği halde teknik takibe devam ediyor ve gözetlediği meskenin birkaç sokağının haritasını çıkarmaya başlıyor.
O sırada aksilik olacak ya, anahtarı elinden niyet anahtarı almak için eğiliyor gerisinde bir otomobilin sonradan gelip durduğunu görüyor. Çaktırmadan bakınca Sedan tipli arabanın içinde iki kişinin onu izlediğini fark ediyor. Süratli adımlarla otomobiline yürüyüp sonra çabucak yola çıkıyor. Bir kaç hareket yapıp otomobilin kendisini takip ettiğini görünce polis gruplarını arayıp, “Peşimdeki aracı sote yola sokuyorum. Muhtemel aksilikte vatandaşın başına bir iş gelmesin, siz de pusuyu şu noktaya atın.” diyor.
Araçla bir kaç hareket yapıp ormana sapınca gerideki aracın takibi bıraktığını sanıyor. İki üç dakika geçmeden gerideki aracın farları kapatıp geldiğini görüyor. Yaklaşık on dakika daha gittikten sonra polisin pusu noktasını geçince, aracı sağa yanaştırıp bütün takımla birlikte gerideki araca koşuyor. Aracı kullanan kişiyi yere yatırıp zıt kelepçe vurunca:
“-Kimsin ulan sen konuş” diyerek sürücünün sırtına ayağını bastırıyor.
“-Abi Allah aşkına benim bi cürmüm yok yanlış anladınız” dese de sürücü, kimse adamı dinlemiyor. Son bi atak bizim istihbaratçı abi tekrar soruyor.
“-Kim verdi ulan sana buyruğu, konuş sıkarım kafana” deyince sürücü çözülüyor:
-Abi vallaha buyruk veren yok, ben kendim geldim peşime.
-Bırak artık kim verdi buyruğu, ne arıyorsun peşimde?
-Abi vallaha otomobilin farları çalışmıyor. İlerde çevirme noktası var, ceza yemeyim diye orman yolundan gideyim dedim. Akşam vakti başıma karanlıkta bir iş gelmesin diye otomobil bekliyordum o an da birden ormana sen girdin. Ben de Halit fırsat bu fırsat yapıştır dedim yapıştırıp geldim peşine.
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle hoşçakalın.
Onur Düzyatanlar